DEFINISI DAN KONSEP SOSIOLINGUITIK

SOSIOLINGUISTIK

Sosiolinguistik ialah bidang ilmu bahasa

yang mengkaji kesan masyarakat kepada

sesuatu bahasa.

Sosiolinguistik berasal daripada

dua perkataan iaitu sosiologi dan

linguistik.

Liguistik bermaksud ilmu pengetahuan yang mengkaji soal

bahasa yang merangkumi semua

segi komunikasi manusia

Sosiologi meliputi hal-hal yang

berkaitan dengan ilmu tentang segala jenis hal masyarakat dengan menyerap

ilmu-ilmu sosial yang lain.

Fishman (1972) mendefinisikan sosiolinguistik sebagai kajian

tentang sifat-sifat khusus bagi variasi

bahasa, fungsi bahasa dan

pemakaian bahasa dalam jalinan interaksi serta

perubahan antara ketiga-tiganya dalam masyarakat penutur

bahasa tersebut.

SOSIOLOGI BAHASA

SOSIOLOGI BAHASA

Sosiologi bahasa mengkaji tingkah

laku manusia berkaitan dengan organisasi sosial dan perlakuan

bahasa.

Sosiologi bahasa terdiri daripada

dua patah perkataan iaitu sosiologi dan

bahasa.

Ferdinand de Sausaure (1857-

1913) mengatakan bahasa ialah pola-pola umum dalam pertuturan sesuatu

komuniti dan sebagai kegiatan bercakap

atau bertutur seseorang individu

dalam suasana tertentu.

Sosiologi bahasa memberi tumpuan

kepada semua topik yang

berkaitan dengan organisasi sosial

untuk tingkah laku bahasa.

Fishman (1991) mengatakan

bahasa terbahagi kepada dua, iaitu sosiologi bahasa

deskriptif dan sosiologi bahasa

dinamik.

KOMUNITI BAHASA

KOMUNITI BAHASA

Komuniti bahasa merujuk kepada manusia

yang tinggal di sesebuah daerah,

masyarakat di sesuatu tempat atau Negara,

orang ramai umumnya atau sekumpulan

individu.

Semua manusia mempunyai keahlian

sebagai komuniti bahasa, sama ada

berdasarkan tempat tinggal, pekerjaan,

kepercayaan dan laian-lain.

Konsep komuniti bahasa

telah dimulakan oleh

William Labov yang

mengkaji variasi bahasa di

New York, Martha Vineyard

pula mengetuai kajian

sosiolinguistik sebagai sains

sosial.

Ciri-ciri komuniti bahasa:

1. Berubah-ubah

2. Kelas dan status

3. Pertentangan kelas

4. Dialek sosial

5. Evolusi sosial

6. Ketidaksamaan

komuniti

7. Interaksi komuniti

8. Mobiliti sosial

Komuniti bahasa merupakan konsep sosiolinguistik yang menerangkan

sedikit sebanyak tentang perbezaan kumpulan manusia yang menggunakan

bahasa dalam satu entiti dan saling berkongsi penerimaan bahasa itu dalam

kalangan mereka.

BAHASA BAKU

Mengikut Kamus Linguistik, bahasa baku ialah kelainan bahasa yang diterima

oleh anggota komuniti bahasa dan digunakan dalam situasi rasmi, seperti dalam

penulisan dan pengajaran.

Bahasa baku berbeza dari segi sebutan, tatabahasa dan kosa kata.

Di Malaysia, terdapat bahasa Melayu baku yang merujuk kepada bahasa Melayu

yang seragam dan variasi bahasa yang menjadi norma penggunaan bahasa

Melayu dalam situasi rasmi.

Sebagai contoh, dari segi sebutan bahasa Melayu baku mempertahankan

sebutan huruf a sebagai [ a ] pada semua tempat.

Dari segi tatabahasa khususnya ayat pasif, struktur ayat pasif dengan orang

pertama dan kedua ialah kata kerja dasar didahului oleh kata ganti nama.

a) Buku itu telah saya baca.

b) Kerja itu belum mereka selesaikan.

Pembakuan bahasa telah dilaksanakan oleh Kementerian Pelajaran pada semua

peringkat persekolahan di Malaysia sejak tahun 1988.

Bahasa baku member penekanan pada aspek sebutan, manakala dari segi ejaan

masih sama dan tidak menimbulkan banyak masalah kepada masyarakat.

Dari segi sejarah awal, usaha penbakuan bahasa Melayu telah dibayangkan oleh

Angkatan Sasterawan 50 (ASAS 50) untuk menggantikan dialek Johor-Riau yang

pada masa itu dianggap sebagai bahasa rasmi

Fungsi bahasa baku antara lain ialah untuk menyatupadukan rakyat negara ini,

menyetarakan sebutan bahasa Melayu pada semua situasi formal dan

menimbulkan bangga terhadap negara dan bangsa sendiri.

Pada tahun 1960-an dan 1970-an, Dewan Bahasa dan Pustaka giat

memperkemaskan sisitem ejaan dengan mengadakan satu sistem ejaan baharu

yang menjadi sistem bersama antara Malaysia dengan Indonesia, di samping

mengatasi sistemejaan sedia ada.

ciri-ciri bahasa

baku

Mempunyai sistem

perkamusan yang

mengandungi perbendaharaan kata dan ejaan yang standard.

Mempunyai tatabahasa yang

menentukan bentuk,

peraturan dan struktur bahasa.

Mempunyai sistem sebutan standard yang dapat dijadikan panduan oleh

pengguna bahasa sebagai sebutan yang

betul.Terdapat institusi yang memperkenal

penggunaan bahasa itu dan diberikan

autoriti untuk menguatkuasakan penggunaannya

seperti dalam bidang pendidikan dan

pusat pengajian.

Bahasa itu digunakan

secara meluas oleh masyarakat di tempat awam

seperti di mahkamah,

pentadbiran dan pemerintahan.

Sistem bahasa, pengejaan,

tatabahasa dan sebutan bahasa

standard itu diajarkan di

sekolah-sekolah.

USAHA DEWAN BAHASA

DAN PUSTAKA DALAM

PEMBAKUAN BAHASA

MELAYU

PERKAMUSAN

Kamus ialah buku yang

mendeskripsikan sesuatu kata.

DBP menerbitkan Kamus Dewan

pada tahun1970.

Penyemakan dan pengemaskinian

Kamus Dewan pada tahun 1984,

1989 dan 1994.

PERISTILAHAN

Istilah merupakan realisasi konsep

berkaitan ilmu.

Dewan Bahasa dan Pustaka

menerbitkan kamus istilah meliputi

pelbagai bidang ilmu.

Untuk mencapai tahap bahasa Melayu

baku, pembentukan istilah-istilah

baharu juga diusahakan DBP.

TATABAHASA

DBP turut menghasilkan buku

tatabahasa yang dapat dijadikan

panduan oleh semua pengguna

bahasa Melayu.

Buku yang dihasilkan ialah

Tatabahasa Dewan.

SEBUTAN

Berhubung dengan keseragaman

sebutan dan pengucapan yang

baku, ketetapan telah dibuat

bahawa penyebutan sesuatu

fonem mestilah berdasarkan

prinsip fonemik.

DIALEK

Istilah dialek berasal daripada perkataan Greek, dialektos yang merujuk kepada

kepelbagaian cirri bahasa yang dituturkan oleh sekumpulan pengguna atau

penutur sesuatu bahasa.

Dialek merupakan satu bentuk bahasa yang digunakan dalam sesuatu daerah

atau sesuatu kelas sosial yang disebut juga sebagai loghat, pelat daerah atau

negeri dan berbeza daripada bahasa standard.

Halliday telah telah menghasilkan dua kategori atau jenis bahasa, iaitu dialek

(bagi pendekatan daerah ) dan laras atau dialek sosial (bagi pendekatan yang

bersifat sosial).

Dialek merupakan satu sistem komunikasi verbal yang lengkap dengan

perbendaharaan kata dan peraturan tatabahasa yang tersendiri sungguhpun

dialek tidak mementingkan bentuk penulisan.

Dialek dapat dibezakan melalui penggunaan kosa kata, tatabahasa dan cara

penyebutannya seperti fonologi dan prosodi.

Sesuatu dialek boleh menjadi dialek standard.

Dalam sesuatu bahasa mungkin terdapat beberapa dialek standard, misalnya

Standard English American, Standard English British dan Standard English

Indian yang kesemuanya merupakan standard dialek bagi English Language.

Pada umumnya tidak terdapat kriteria yang bersifat universal bagi membezakan

antara bahasa dengan dialek.

Ahli linguistik antropologi berpendapat dialek merupakan satu bentuk bahasa

khusus yang digunakan oleh sesuatu komuniti penutur.

Ahli linguistik sejarah pula berpendapat sebarang bentuk pengucapan ialah

dialek yang berasal dan berkembang daripada media komunikasi terdahulu.

Sebagai contoh, bahasa Roman merupakan dialek Latin.

VARIASI BAHASA

SOSIOLEK

Sosiolek merujuk kepada

kepelbagaian bahasa yang

berlatar belakang sosial dan status.

Dialek yang digunakan oleh

kelas sosial yang tertentu disebut

sebagai sosiolek.

Sesuatu dialek yang terhasil daripada

suatu wilayah pertuturan boleh juga mempunyai

implikasi sosiolektikal.

Contoh, bahasa Itali standard merupakan dialek yang khusus

kepada Tuskani.

IDIOLEK

Ideolek merujuk kepada

kepelbagaian bahasa yang unik kepada seseorang individu atau gaya pertuturan individu

Ideolek boleh berkembang dengan

mudah menjadi ekolek, iaitu dialek

yang spesifik kepada sebuah

rumah.

Idiolek digambarkan oleh bentuk pemilihan

perkataan, tatabahasa, frasa,

simpulan bahasa atau sebutan yang unik kepada seseorang

individu itu.

Idiolek boleh berubah melalui

perhubungan dengan idiolek yang

lain dan daripada satu generasi ke

generasi yang lain.

DIALEK DAERAH

Dialek darah atau kawasan merupakan variasi dari sesuatu bahasa yang wujud akibat perbezaan pengucapan dan penggunaan oleh

sekumpulan penutur dan dipengaruhi

oleh persekitaran.

Perbezaan antara dialek-dialek

adalah dari segi sebutan, makna

dan sedikit perbezaan dari

segi morfologi dan sintaksis.

Di Malaysia, faktor geografi dan politik telah menimbulkan dialek-dialek daerah yang

pelbagai.

Faktor politik telah memisahkan kumpulan-

kumpulan penutur bahasa Melayu

kepada beberapa wilayah.

BAHASA KEBANGSAAN

BAHASA KEBANGSAAN

Bahasa kebangsaan ialah

bahasa yang digunakan

untuk tujuan perpaduan di

kalangan warganegara.

Perkara 152, Perlembagaan Malaysia, menyebut bahawa bahasa kebangsaan ialah bahasa Melayu.

Pemilihan bahasa Melayu

sebagai bahasa kebangsaan

amat tepat kerana darisegi

peratusan penduduk, bangsa

Melayu merupakan bangsa

yang paling ramai berbanding

kaum-kaum lain.

Bahasa Melayu yang dipilih

sebagai bahasa kebangsaan

tunggal di Malaysia dapat

melambangkan identity

kebangsaan.

Bahasa kebangsaan digunakan oleh media massa,

institusi pengajian tinggi, pemerintahan, parlimen, majlis

konvokesyen dan upacara rasmi kerajaan.

FAKTOR KEMEGAHAN

DAN KEBANGGAAN

BAHASA KEBANGSAAN

Sikap positif bangsa tersebut terhadap

bahasanya.Sikap

ketaatan bahasa.

Bahasa kebangsaan menunjukkan

negara itu telah

merdeka,

Menunjukkan jati diri.

Mempunyai sejarah

gemilang.

Bahasa peribumi.

Bahasa lingua franca.

Ramai yang boleh

bertutur bahasa

tersebut.

Bahasa yang berkembang.

BAHASA RASMI

Bahasa rasmi ialah bahasa yang digunakan untuk pentadbiran dan urusan rasmi

dalam sesebuah negara.

Contohnya, untuk kegunaan dalam sebarang am, surat-surat rasmi kerajaan

seperti borang permohonan perjawatan, dokumen-dokumen rasmi seperti surat

beranak, kad pengenalan, minit mesyuarat rasmi dan urusan pos.

Bahasa Melayu dipilih sebagai bahasa rasmi bermula tahun 1969.

Bagi menjalankan fungsi bahasa Melayu sebagai bahasa rasmi, bahasa Melayu

telah digunakan sebagai alat komunikasi dalam bidang pemerintahan dan

pentadbiran, perundangan, pendidikan, pedagangan dan perusahaan.

Umumnya antara fungsi bahasa Melayu dalam urusan pemerintahan dan

pentadbiran adalah seperti yang berikut:

a. Sebagai bahasa lisan para kakitangan kerajaan pada semua peringkat

pentadbiran semasa menjalankan tugas-tugas rasmi negara.

b. Sebagai media dalam segala urusan surat-menyurat di dalam dan di

antara jabatan kerajaan.

c. Digunakan dalam rekod kerajaan.

d. Sebagai media untuk menulis undang-undang dan peraturan negara.

e. Digunakan dalam semua jenis borang urusan rasmi kerajaan.

Bahasa rasmi sesebuah negara boleh ditentukan lebih daripada satu, iaitu

mungkin dua atau tiga.

Contoh, Brunei Darulsalam mempunyai dua bahasa rasmi iaitu bahasa Melayu

dan bahasa Inggeris.

Penetapan bahasa rasmi biasanya berdasarkan kepraktisan dan juga untuk

menyenangkan hati pelbagai pihak dalam negara yang berkenaan.

PIJIN (PIDGIN)

PIJIN (PIDGIN)

Pijin ialah bahasa campuran antara

dua atau lebih bahasa dan bahasa yang terbentuk tidak boleh dikategorikan sebagai salah satu

bahasa asal.

Bahasa pijin bersifat sementara kerana

tiada penutur aslinya.

Kosa kata sesuatu pijin adalah sedikit dan diambil

daripada perbendaharaan kata penuturnya

dalam nisbah yang pelbagai.

Pada umumnya, pijin terbentuk

melalui percampuran tiga bahasa dan salah satu daripadanya

merupakan bahasa yang dominan

berbanding dengan yang lain.

BAHASA KOLOKIAL ATAU BASAHAN

BAHASA KOLOKIAL

Dalam bahasa kolokial wujud

penggunaan dialek apabila penutur dan pendengar

datang dari tempat yang sama.

Bahasa kolokial disampaikan secara lisan.

Bahasa kolokial juga disebut

sebagai bahasa basahan. Bahasa basahan ini

ialah bahasa pertuturan harian.

Bahasa ini tidak mementingkan

unsur tatabahasa kerana yang

dipentingkan ialah kefahaman antara

penutur dan pendengar.

BAHASA SLANGA

BAHASA SLANGA

Slanga merupakan

bahasa yang tidak

formal dan tidak

standard.

Bahasa ini sering digunakan oleh budak muda seperti golongan rock dan kawanan melepak, pelajar pengajian tinggi atau golongan profesional untuk komunikasi dalaman bagi menghindar daripada diketahui oleh anggota komuniti bahasa yang lain.

Dalam komuniti yang menuturkan

satu bahasa, slanga boleh

melangkaui batas sosial, etnik,

ekonomi, dan kawasan geografi.

Dalam slanga, bahasa

baharu dihasilkan dan

kemudian hilang dengan

cepat

Contoh bahasa slanga pada masa

sekarang adalah seperti ‘cun’ , ‘bengang’ ,

‘tak ambil pot’ , ‘muka toye’ dan ‘buat taik’.

KESANTUNAN BERBAHASA

KESANTUNAN BERBAHASA

Kesantunan berbahasa

merujuk kepada cara penggunaan kata dan ujaran

secara sopan dan beradab.

Kesantunan berbahasa

memperlihat budi bahasa dan

tingkah laku yang bertatasusila.

Dalam bentuk sapaan, bahasa

yang santun digunakan

untuk rujukan kehormat dan

gelaran.

Penggunaan bahasa yang santun paling jelas dilihat

dalam bentuk sapaan.

Brown dan Levinson (1987)

menyatakan terdapat 2 jenis kesantunan iaitu

kesantunan positif dan negatif.

MATLAMAT KESANTUNAN

MATLAMAT KESANTUNAN

Leech (1993) menjelaskan

kesantunan melibatkan perhubungan antara

dua orang yang dinamakan diri sendiri

dan orang lain.

Leech telah menggunakan

istilah kesantunan untuk berkata

tentang tingkah laku linguistik.

Leech telah menghuraikan darjah kesantunan dengan berdasarkan 4 matlamat:

1. Bersaing2. Beramah-tamah

3. Kolaboratif4. Berkonflik

Menurut Leech, terdapat dua

matlamat dalam perbualan, iaitu

beradab dan biadap.

STRATEGI KESANTUNAN

STRATEGI KESANTUNAN

Brown dan Levinson (1987) menggunakan

istilah strategi kesantunan, iaitu

penutur menggunakan strategi kesantunan

bagi mencapai matlamat kerjasma dalam perbualan.

Mereka menjelaskan

bahawa setiap manusia

mempunyai face atau

disebut 'muka'.

Muka negatif bermaksud keinginan

individu untuk mempertahan

hak, tidak bergantung dan diganggu oleh

orang lain.

Muka positif bermaksud keinginan

individu untuk disukai dan

diterima oleh khalayak.

Mereka menegaskan

terdapat 2 jenis muka, iaitu muka positif dan muka

negatif.

KATA NAMA PANGGILAN

Kata nama panggilan digunakan untuk:

a) Menyapa dan memanggil pendengar

b) Orang ketiga

c) Diri penutur

Deiksis sosial secara umumnya bermaksud pemilihan dan penggunaan kata

nama yang bersesuaian bagi merujuk seseorang atau diri sendiri dilihat dari segi

hubungan sosial dan konteks ujaran itu dilafazkan.

Kesantunan berbahasa juga dikaitkan dengan penggunaan bahasa halus,

termasuk di dalamnya ialah laras bahasa istana.

Antara ungkapan berkenaan ialah patik, tuanku, berangkat, bersiram,

bersemayam, junjung kasih, bercemar duli dan sebagainya.

Mengikut Asmah Haji Omar bahasa halus disamakan dengan pendidikan yang

penuh dengan adab tatatertib.

Memanggil seseorang dengan panggilan atau nama yang bersesuaian

merupakan etika dalam perbualan.

Kata dan ungkapan bertatasusila banyak digunakan dalam keadaan biasa.

Pemilihan kata dan ungkapan cuma bergantung kepada kedudukan, pangkat,

umur dan keakraban hubungan.

Nama panggilan intim yang menggambarkan hubungan mesra boleh juga

digunakan jika hubungan antara penutur dengan pendengar rapat.

Namun demikian, dalam suasana formal seperti mesyuarat, nama panggilan

intim tidak digunakan walaupun mereka mempunyai hubungan yang terlalu rapat

dan akrab.

Contoh:

Pak Cik Digunakan untuk orang lelaki yang sama

sebaya dengan ayah sendiri.

Mak Cik Digunakan untuk orang perempuan yang

kira-kira sebaya dengan emak sendiri.

Tok Digunakan untuk orang lelaki atau

prempuan yang kira-kira sebaya dengan

datuk atau nenek sendiri.

Abang Digunakan untuk orang lelaki yang tidak

setua ayah sendiri dan tidak semuda

sendiri.

Kakak Digunakan untuk orang perempuan yang

tidak setua emak sendiri dan juga tidak

semuda sendiri.

Adik Digunakan untuk orang lelaki atau

perempuan yang lebih muda daripada diri

sendiri.

GELARAN ATAU PANGGILAN KEHORMAT

Gelaran dan panggilan hormat merupakan nama panggilan bagi individu atau

nama khas yang diberikan kerana jasa dan sumbangan.

Individu yang mempunyai gelaran tertentu perlu disapa mengikut gelaran dan

panggilan hormat tersebut, sama ada dalam wacana lisan atau tulisan agar

tidak dianggap sebagai biadap atau tidak berbudi bahasa.

Sistem sapaan dan panggilan melibatkan gelaran dan rujukan atau panggilan

hormat seperti berikut:

a. Gelaran keturunan orang-orang besar; Megat dan Puteri (Perak), Nik

(Kelantan), Wan (Kelantan, Terengganu), Abang (Sarawak),

Datu (Sabah), Awangku, Pangeran dan Dayangku (Brunei Darussalam),

Tan (Kedah) dan Tun (Terengganu).

b. Gelaran warisan kepada keturunan Nabi Muhammad s.a.w. seperti syed

atau sayid bagi lelaki dan Syarifah bagi perempuan. Sesetengah pihak

mengatakan bahawa gelaran Syarif, Syekh dan Siti juga tergolong ke

dalam gelaran jenis ini.

c. Gelaran warisan daripada keturunan yang berasal dari luar Malaysia

seperti Raden (Jawa), Daeng (Bugis), Sidi, Sutan (Minangkabau), Teuku

dan Teungku (Aceh).

d. Gelaran Kurniaan seperti Tun, Toh Puan, Puan Sri, Datuk (Datuk Seri,

Datuk Paduka, Datuk Setia), Datuk (Datuk Patingi, Datuk Amar), Datin

Paduka (gelaran yang dikurniakan oleh kerajaan negeri Selangor), Toh

Puan (isteri kepada datuk di Terengganu).

RUJUKAN HORMAT

Orang yang disapa Panggilan hormat

Yang di-Pertuan Agong dan Raja

Permaisuri Agong

Kebawah Duli Yang Maha Mulia Seri

Paduka Baginda

Sultan, Raja, Sultanah, Tengku

Ampuan, Raja Permaisuri

Duli Yang Maha Mulia

Balu Raja Yang Maha Mulia

Perdana Menteri, Timbalan Perdana

Menteri, Menteri Besar, Ketua Menteri

Yang Amat Berhormat

Menteri, Ahli Parlimen, Ahli Dewan

Undangan Negeri (wakil rakyat)

Yang Berhormat

Tun, Toh Puan Yang Amat Berbahagia

Ketua Hakim Negara Yang Amat Arif

Mufti dan pemimpin Islam Sahibul Samahah

Hakim, Kadi Yang Arif

Ketua jabatan tanpa gelaran Yang Berusaha

BAHASA ISTANA

Bahasa istana ialah bentuk bahasa yang digunakan di kalangan kerabat diraja,

apabila berhubung dengan kerabat diraja, dan apabila menyebut hal-ehwal

berkenaan raja.

Bahasa istana disebut sebagai bahasa halus kerana kata dan ungkapan

bertatasusila banyak digunakan.

Penggunaan kata-kata khusus bertujuan untuk menggambarkan rasa hormat

kepada raja dan meletakkan baginda pada kedudukan yang lebih tinggi daripada

rakyat biasa.

Antara kata dan ungkapan yang terdapat dalam bahasa istana adalah:

Bahasa Istana Bahasa Biasa

Almarhum Allahyarham

ampun kurnia maaf

anugerah beri; hadiah

baginda dia (raja)

beradu tidur

berangkat berlepas; bertolak

bercemar duli berjalan; pergi ke

berkenan sudi; suka akan

berputera beranak; bersalin

bersabda berkata

bersiram mandi

bertitah berkata

beta saya (raja)

daulat bahagia

gering sakit

hari keputeraan hari jadi

hulu kepala

iram-iram payung

kaus kasut

kurnia beri; hadiahLARAS BAHASA

LARAS BAHASA

Laras merupakan subset

sesuatu bahasa yang

digunakan untuk tujuan

tertentu.

Laras bahasa berbeza

berdasarkan bidang yang

hendak diperkatakan

Halliday (1964) mengenal

pasti tiga pemboleh ubah

yang menentukan laras

bahasa, iaitu bidang, tenor

dan mod.

Laras ialah bentuk

bahasa yang wujud akibat

situasi sosial yang

berlainan.

LARAS IKLAN

LARAS SAINS

LARAS IKLAN

Laras iklan merujuk kepada bahasa yang

digunakan untuk pengiklanan dan

perniagaan.

Dlam iklan terbentuk pemberitahuan dan fakta dan maklumat tersebut disampai secara terperinci.

Laras iklan mempunyai ciri-ciri:

1. memujuk2. mengumpan

3. perbandingan4. pengisytiharan

5. suruhan

Penggunaan bahasa dalam iklan

mempunyai matlamat tersendiri yang

ditujukan kepada golongan pengguna

sasaran.

LARAS UNDANG-UNDANG DAN LARAS SUKAN

LARAS SAINS

Laras sains bersifat ilmiah dan formal

serta sangat mementingkan

ketetapan makna dan fakta.

Laras ini banyak mengandungi istilah

khusus dengan pemilihan kata yang tepat dan teknikal.

Ciri-ciri laras sains:1. istilah khusus2. penggunaan

perkataan3. penggunaan ayat.

4. kejelasan5.mendefinisi

Contoh ayat:Pembakaran polimer sintetik menghasilkan

karbon monoksida.

LARAS EKONOMI DAN LARAS AGAMA

LARAS UNDANG-UNDANG

Laras undang-undang

menggunakan klausa dan ayat dalam bentuk

penyata.

Laras undang-undang kaya

dengan penggunaan istilah dengan kata-kata

khusus.

Laras bahasa undang-undang agak sukar difahami oleh orang kebanyakan.

LARAS SUKAN

Laras sukan bersifat sahaja dan

menggunakan bahasa umum yang mudah

difahami.

Contoh ayat:Acara tombol dalam

pertandingan gimnastik.

Laras sukan terdiri daripada ayat penyata

dan ayat tunggal.

Laras Matematik

LARAS EKONOMI

Contoh ayat:Semua faktor pengeluaran

telah digunakan sepenuhnya.

Laras ekonomi bersifat ilmiah dan formal serta penggunaan kata yang

tepat dan teknikal

LARAS AGAMA

Contoh ayat:Wahai mereka yang

beriman, diwajibkan ke atas kamu berpuasa

sebagaimana diwajibkan ke atas mereka yang

terdahulu daripada kamu.

Laras agama melibatkan penggunaan ayat al-Quran dan kata-kata dalam bahasa Arab.

Laras matematik melibatkan penggunaan formula dan simbol yang spesifik.

Laras ini mengandungi formula dan kaedah penyelesaian tertentu tehadap masalah matematik yang diketengahkan.

Sebahagian besar laras matematik terdiri daripada simbol dan angka matematik.

Contoh simbol matematik seperti tanda tambah(+),tolak(-) dan bersamaan dengan(=)

RUJUKAN

1. Nik Safiah Karim dan Norliza Jamaluddin (2002).Bahasa Melayu STPM (kertas 1 &

2).Selangor:Fajar Bakti Sdn, Bhd.

2. Siti Hajar Abdul Aziz (2009). Bahasa Melayu II. Selangor:Oxford Fajar.

3. Portal Pendidikan Utusan (2009). http://www.tutor.com.my/stpm/variasi_bahasa.htm

4. Portal Pendidikan Utusan (2009).

http://www.tutor.com.my/tutor/stpm/kesantunan_berbahasa.htm

5. Bahasa Istana. http://ms.wikipedia.org/wiki/Bahasa_istana

6. Bahasa Istana. http://www.geocities.com/wahana_bahasa/bahasa_istana.htm

LAMPIRAN