Dialog Drama Basa Sunda Judul : Kalung Berlian

Peran: 

1. Loisel

2. Nyi Loisel 

3. Juragan Mentri George Ramponneau 

4. Istri Juragan Mentri George Ramponneau

5. Nyi Forestier (Nu diijeuman perhiasan)

6. Nyi Matilda (Tukang Butik)

7. Pulisi

8. Tukang Iklan

9. Babaturan Loisel

10. Latar

Latar :

Aya hiji wanoja ngaranna Anne.Manéhna téh salahsaurang wanoja anu nya ngora nya hadé rupa,

tur pikayungyuneun deuih, ngan hanjakal, sasat goréng milikna baé, bet dikadarkeun jadi anak

pagawé. Teu maskawin, teu cita-cita, sumawonna dipikawanoh, diajénan, dipikahéman tur

dipileuleuheungkeun ku nu gandang tur beunghar mah; nya teu bisa majar kumaha, ukur sadaya-

daya wé basa dikawin ku pagawé leutik ti kantor Déwan Atikan anu ngaranna Loisel. Ayeuna ganti

ngaran jadi Nyi Loisel.

Nyi Loisel hirupna basajan, taya bangsana nyenangkeun manéh; ngan orokaya teu bagja, cara

ilaharna golongan manéhna; tuda lain sasaha, pira wanoja ti golongan cacah kuricakan; enya gé

laluis tur laluwes tapi da heureut deuleu pondok léngkah, ukur bisa cameubleu di imah. 

Nyi Loisel teu weléh nguluwut marungkawut, awahing ngarasa diteungteuinganan, da cék pikirna

pantesna mah hirupna téh binarung kasenangan. Ari di imah éstuning lieuk euweuh ragap taya, rét

ka kénca rét ka katuhu téh ukur bilik nu geus buruk, korsi réyod tur paparabotan butut. 

Hiji mangsa, wanci sareupna, salakina balik mani hariweusweus bari ngagigiwing amplop badag.

Loisel : “Tah, …keur Nyai.”

Nyi Loisel : …. Nangis…

Loisel : “Hih, ari Nyai, panyana téh rék bungah. Nyai téh kapan tara ka mamana. Ayeuna meunang

kasempetan, tur langka deuih kasempetanana gé. Hésé béléké Akang meunang ieu ondangan téh.

Batur mah harayang, da puguh nu diondangna gé lain jalma joré-joré. Sok wé sebutan tibang

sabaraha urang nu meunang ondangan sarupa kieu. Geura, di ditu mah urang bisa patepung jeung

sakumna bangsa ménak.”

Nyi Loisel : “Na majar kudu kumaha ari meunang nu kitu?”, “Nya naon atuh nu kudu dipaké?”

Loisel : “Kapan aya baju nu ku Nyai dipaké basa urang lalajo sandiwara téa geuning. Katingalina ku

Akang mah kacida kéwesna…”

Nyi Loisel : “ Ah…, henteu.”

Loisel :, “Urang ka Matilda geura, yu. Sabaraha nyah pangajina papakéan nu pantes téh? Nu

basajan wé, nu sakirana bisa dipaké jang acara séjénna?”

Nyi Loisel : “Duka atuh sabaraha-sabarahana mah. Ngan ku kira-kira mah moal kurang ti opat ratus

franc.”

Loisel : “Heug atuh. Ku Akang Nyai rék dibéré duit opat ratus franc. Kahadé sing bisa milih nu alus

bajuna.”

Latar : Saenggeus Nyi Loisel dibéré duit, manehna geuwat muru ka toko butik Matilda rék mesen

baju. Di toko butik Matilda :

Nyi Loisel : “ Nyi Matilda…, Numananya baju nu pantes kanggo kaondangan Juragan Mentri ?” 

Nyi Matilda : “ Ieu, nu saé mah…, bahana sutera asli ti Cina”

Nyi Loisel : “Oh…. Tapi sabaraha pangaosna?”

Nyi Matilda : “Mung…. Tilu ratus tuju puluh lima franc.”

Nyi Loisel : “Sabaraha lami anggeusna ?”

Nyi Matilda : “Tilu dinten gé tos réngsé.”

Nyi Loisel : “Omatnya sing saé!....”

Nyi Matilda : “Sing percantenlah ka abdi!.”

Latar : Geus deukeut kana poéan pasamoan, Nyi Loisel katémbongna kalah alum tur beuki guligah

baé. Ari pibajueun téa mah geus méh anggeus dikaputna. Dina hiji peuting pok salakina nanya

Loisel : “Aya naon deui Nyai? Geus aya kana dua tilu poéna Nyai katénjona teu cara sasari?”

Nyi Loisel : “Asa teu pararantes ari taya perhiasan hiji-hiji acan mah. Teu emas, teu inten. Rék

kumaha alus katénjona. Asana mani nyirikeun teuing taya kaboga téh. Lah, asa leuwih hadé tong

tulus baé ka ditu téh.”

Loisel : “Kembang-kembang atuh tapelkeun. Dina usum kieu mah geura pantes téh kacirina mun

kembang dijieun papaés. Ku pangaji sapuluh franc gé Nyai bisa maké dua tepi ka tilu kembang

eros nu aralus.”

Nyi Loisel : “Lah, …barina gé aréra teuing pagilinggisik jeung istri nu baleunghar bari jeung

dangdan teu maké perhiasan sasiki-siki acan.”

Loisel : “Na urang téh belet kabina-bina! Kapan aya Nyi Forestier. Geura ku Nyai tepungan pikeun

nginjeum perhiasan. Geus wanoh ieu.”

Nyi Loisel : “Aéh, enya!” pokna. “Na mani teu kapikir nya.”

Latar :

Isukna manéhna nepungan baturna téa ka imahna, terus ngadongéngkeun naon nu keur

karandapan.

Nyi Loisel : “Nyi Forestier, kuring butuh perhiasan pikeun nyumponan ondangan pa Menteri”,

“Kuring kadieu seja rek nginjeum ka anjen”

Nyi Forstier : “Sok wé milih nu mana, Nyi.”

Nyi Loisel : “Nu ieu we, kalung berlian, mani alus pisan…”, “ Nuhun pisan.. Nyi, ké ,lamun enggeus

rék geuwat dibalikeun deui”. “Teu nanaon mun nu ieu? Nu ieu wungkul?”

Nyi Forestier : “Hih, atuh pék baé. Piraku teuing dikorétkeun.”

Latar :

Cunduk kana waktuna pasamoan téa. Teu wudu Nyi Loisel tinemu jeung kabagjaan. Éstu

panggeulisna, luis tur luwes, komaraan, amis budi tur hégar. Sakur lalaki nu aya di dinya kabéh

neuteup ka manéhna, ngajak pancakaki, tur hayang wawanohan. Sakabéh anggota Kabinét nu

sarumping pada-pada ngajak ngawalsa ka manéhna. Dalah Juragan Menteri Atikan gé mani rét

deui rét deui.

Babaturan Loisel : “Ngiring bingah Pa Menteri, Bu Menteri”

Juragan Menteri& Istri juragan Menteri : “Nuhun,..”

Loisel : “Ngiring bingah Pa Menteri”

Juragan Menteri : “Nuhun”. “ Loisel, … anjeun bagja boga pamajikan geulis….”, “kahade,… sing at-

ati bisi aya nu ngécéng!”

Loisel : “Hatur nuhun, Pa Menteri”, “Mugia abdi sing tiasa ngajagina.”

Istri Juragan Menteri : “ Duh…, mani sae kalungna…”

Nyi Loisel : “Hatur nuhun, ah mung sakieu-kieuna Bu…”

Juragan Menteri : “ Loisel, … sok tong asa asanya!”, “ sok sing bebas!..”

Istri Juragan Menteri : “ Mangga, dileueut atuh…”

Loisel & Nyi Loisel : “Hatur nuhun….”

------ Nyi Loisel ngobrol jeung Ibu Menteri----------

------Loisel jeung babaturannana ----------------

Babaturan Loisel : “Geulis pisan euy, pamajikan manéh téh”

Loisel : “Saha heula atuh,…salakina kasép ogé, nya?”

Latar :

Manéhna Jigrah, bungah, bungangang, lat poho di kalaipan. Teu rék kitu kumaha, mungguh geus

hasil ngararasakeun berekahna kageulisan, éstu laksana tinemu bagja. Bagja anu pohara meunang

pangajén ti balaréa. Sakabéh pamuji, sakur harepan nu nguniang katut kabagjan harita ku

manéhna karasa éstuning gembleng tur pohara ni’matna.

Pésta kakara lekasan kajanarinakeun kira tabuh opatan. Salakina mah ti tengah peuting kénéh gé

geus lelenggutan dina patamuan leutik, dibaturan ku lalaki tiluan nu pamajikanana pada-pada

saruka bungah anu pohara.Geu kitu manéhna ngajak balik da bisi katingalieun ku kaom istri

séjénna. 

Nyi Losel : “ Kang, hayu ah urang balik!”

Loisel : “Hayu atuh.”

Latar :

Duaan nalikreuh tepi ka imahna, awakna ngadégdég katirisan. Gap kana simbut nu ngarungkupan

pundukna, dilaan hareupeun kaca, sasat nyacapkeun kabungahna harita. Ana kocéak téh Nyi Loisel

ceurik.

Nyi Loisel : “Aduh Akang,…kalung téh leungit” … 

Loisel : “Ku naon, Nyai?”

Nyi Loisel : “Aduh, ieung… Gusti… kalung Nyi Mas Forestier téh murag sigana mah.”

Loisel : “Baruk leungit? Piraku. Ah, pamohalan!”

Latar :

Jung salakina indit ka kantor pulisi. 

Loisel : “ Pa, abdi lapor, pun bojo téh ical kalung berlian.”

Pulisi : “Sok, tulis di berita acara kehilangan”

Loisel : “Mangga”

Latar :

Masang iklan dina koran gé dilakonan, bari diémbohan yén sakur nu manggihan baris diperesénan.

Pokona mah satékah polah metakeun tarékah susuganan barang téa kapanggih deui.

Loisel : “Pa, abdi bade mang iklan di koran”

Tukang Iklan : “ Iklan naon?”

Loisel : “ Iklan kaleungitan kalung berlian, jeung sebutkeun yén sakur nu manggihan baris

diperesén”

Tukang Iklan : “ Mangga”

Latar :

Tepi ka saminggu, wéléh taya hasilna kokotéténgan téh. Tepi ka hiji kaputusan Loise rek

ngagantian . Cepuk wadah kalung téh dibawa ka tukang perhiasan anu ngaranna natrat di dinya.

Di hiji toko di Palais-Royal, teu burung aya kalung berlian anu teu dipiceun sasieur jeung nu leungit

téa.

Loisel : “Pa, kalung anu wadahna jiga kieu mésérna ti dieu? “

Tukang perhiasan : “Leres, pangaosna opat ratus rébu franc”

Loisel : “Tong sakitu atuh….”:

Latar :

Sanggeus adutawar, éta kalung téh bisa dibeuli ku pangaji tilu puluh genep rébu. 

Ka nu dagangna, maranéhna neneda sangkan éta kalung tong waka dikaluarkeun jero tilu poé

mah. Loisel boga dalapan welas rébu franc titilar bapana. Kakuranganna mah deuk nginjeum baé.

Nya terus manéhna nganjuk ngahutang. Sarébu franc ti si ieu, lima ratus franc ti si itu, lima louis ti

nu ieu, tilu louis ti nu itu. Trét nanda kuitansi, pok ngedalkeun jangji, sok nampa duitna ti nu

tukang rénten katut sakabéh nu ngahutangkeun duit ka manéhna. Éstuning lahlahan, dalah cék

saréatna nékad, da puguh rumasa can kaerong kumaha naurna. Geus kacipta beuratna jaga, awak

ruksak batin gering. Nya dina kaayaan kitu manéhna indit ka toko perhiasan pikeun meuli kalung

anyar téa, golosor duit nu tilu puluh genep rébu franc téh dibayarkeun.

Nyi Loisel masrahkeun éta kalung ka Nyi Forestier.

Nyi Loisel : “ Punten Nyi, nembe tiasa masrahkeun ayeuna”

Nyi Forestier : “Sugan téh rék mulangkeun gancang-gancang, da kapan di dieu gé sok perelu.”

Latar :

Nyi Loisel sadar yén geus wayahna kudu ngarandapan hirup susah. Satékah polah manéhna milu

ripuh, tisuksuk tindungdung. Puguh wé hutang salaput hulu téh kudu ditaur. Manéhna geus

nawaétu hayang ngalunasan. Babu dititah balik, imah pindah, tepi ka nyéwa rohangan leutik anu

hateupna rupeuk minangka padumukanana.Ti harita manéhna ngalaman héséna ngurus rumah

tangga, kapaksa kudu daék digawé di dapur. Pon kitu deui salakina, digawé unggal soré, ngurus

kas sawatara sudagar, tepi ka peuting téh sok meunang lima sous sakaca.

Hirup kitu téh aya kana sapuluh taunna……………

Jangkep sapuluh taun kabéh hutang téh kabayar.

Ayeuna mah Nyi Loisel téh katémbong geus kolot. 

Poé Minggu, basa manéhna keur leuleumpangan di Champ-Elysées minangka hiburan ahir minggu,

katémbong aya awéwé. Barang disidik-sidik, horéng Nyi Forestier, masih ngora kénéh, geulis

kénéh, pikayungyuneun kénéh. Nyi Loisel ngarandeg sajongjongan. Naha wawuheun kénéh kitu ka

kami? Ah, piraku teuing pohoeun. Hutang geus lunas ieuh, ah, deuk didongéngkeun wé naon nu

karandapan téh. Ongkoh naon salahna?

Nyi Loisel : “Geuning Nyi Forstier ieu téh.”

Nyi Forestier: “Euh, punten, dupi Aceuk téh nu ti mana téa? Henteu kasamaran mah, Ceuk?”

Nyi Loisel : “Apan abdi téh Anne Loisel téa. Émut kénéh?”

Nyi Forestier: “Aéh-aéh, geuning Anne. Na mani pangling kieu?”

Nyi Loise : “Nyéta atuh ti barang tepung harita téa kuring ngarandapan pangalaman anu pohara

beuratna, tur kabéh alatan Nyai…”

Nyi Forestier: “Alatan kuring? Ké, ké, kumaha téa?”

Nyi Loise : “Inget kénéh teu kana kalung berlian anu diinjeumkeun ka kuring basa rék ka pésta

Commissionér téa?”

Nyi Forestier: “Oh, enya. Puguh wé inget kénéh.”

Nyi Loise : “Tah, saenyana mah éta kalung téh leungit.”

Nyi Forestier: “Leungit kumaha? Kapan harita gé geus dipulangkeun deui.”

Nyi Loise : “Enya, ari mulangkeun téa mah. Tapi nu dipasrahkeun ka Nyai téh saenyana mah

kalung anyar nu teu béda ti nu diinjeum, minangka gagantina. Nya, pikeun mémérés risikona

kuring kadua akangna perelu waktu sapuluh taun. Kabadé meureun da puguh keur kulawarga

kuring anu sakieu taya boga mah ngumpulkeun waragad sakitu téh teu babari. Tapi keun lah, da

geus kajadian, tur kuringna gé geus ihlas satemenna.”

Latar :

Sajongjongan mah Nyi Forestier kalah olohok mata simeuteun. 

Nyi Forestier: “Jadi, Nyai téh tepi ka meuli kalung berlian pikeun ngagantian kalung kuring.

Kitu?”.“Enya. Naha teu katara kitu? Padahal mah ukur mirip baé nya.”. “Gusti! Deudeuh teuing

Anne! Kapan anu baréto diinjeumkeun téh kalung palsu. Pangajina gé moal leuwih ti lima ratus

franc!”