85242 aku dan kamu

4
Aku dan Kamu by Group 3 Angin sore iki ngelingke aku bab kepungkur. Wektu aku bareng karo kanca cedhakku sing wis tak tinggalake 10 taun suwene. “Riana, aku kudu lunga kanggo sawetara wektu sabanjure,” kandhaku karo nyawang langit bengi sing pating sebar lintange.. “Lunga? Ning endi? Adoh ora?” takone Riana sing lagi lingguh ning jejerku. “Sak ngertiku adoh. Bapak ngendika yen papan ke kuwi yaiku papan sing endah, akeh dolanan apik lan barang-barang sing sawetara iki awakdewe pengenke,” wangsulan ku karo mesem. “Aku ora oleh melu kowe? Kandhane karo swara alon,nandhakake yen arep nangis. Langit ing nduwur dumadhakan mendung. “Ora, Ri. Bapak ora ngentukke aku ngajak kowe. Bapak ibumu mesti yo ora ngentukke kowe lunga adoh melu aku,” wangsulanku karo ngadeg. Riana nyawang aku terus, tanganku sing bebas langsung narik dheweke mlebu omah, bebarengan karo swarane ibune Riana sing ngekon aku mlebu karo Riana. Udan wiwit mudhun. “Tapi aku janji karo kowe, nek aku bakal ngajak kowe nrana sawetara wektu mengko. Awak dhewe mengko bakal dolanan saksenenge,” kandhaku kanthi manteb karo nyodorke driji kelingkingku ning ngarepe Riana. Dheweke mbales karo mesem. Lan dina pungkasan sing tak eling yaitu esemane Riana dibarengi rambute sing dhawa kegawa angin, saya nggawe aku ra lila yen kudu adoh saka dheweke. “Aku bakal kangen karo bocah ayu kae,” batinku. ***** Lamunku mandheg dening swara sing ra wis suwe tak kenal. "Wes rampung nglamune, Ga?" Takon Arya. Aku gur ngewales nyawang dheweke, kanca cedhakku wiwit aku pindah ing kutha.

Upload: alimah-hanan

Post on 19-Aug-2015

36 views

Category:

Education


0 download

TRANSCRIPT

Page 1: 85242 aku dan kamu

Aku dan Kamu

by Group 3

Angin sore iki ngelingke aku bab kepungkur. Wektu aku bareng karo kanca cedhakku sing wis tak tinggalake 10 taun suwene.

“Riana, aku kudu lunga kanggo sawetara wektu sabanjure,” kandhaku karo nyawang langit bengi sing pating sebar lintange..

“Lunga? Ning endi? Adoh ora?” takone Riana sing lagi lingguh ning jejerku.

“Sak ngertiku adoh. Bapak ngendika yen papan ke kuwi yaiku papan sing endah, akeh dolanan apik lan barang-barang sing sawetara iki awakdewe pengenke,” wangsulan ku karo mesem.

“Aku ora oleh melu kowe? Kandhane karo swara alon,nandhakake yen arep nangis. Langit ing nduwur dumadhakan mendung.

“Ora, Ri. Bapak ora ngentukke aku ngajak kowe. Bapak ibumu mesti yo ora ngentukke kowe lunga adoh melu aku,” wangsulanku karo ngadeg. Riana nyawang aku terus, tanganku sing bebas langsung narik dheweke mlebu omah, bebarengan karo swarane ibune Riana sing ngekon aku mlebu karo Riana. Udan wiwit mudhun.

“Tapi aku janji karo kowe, nek aku bakal ngajak kowe nrana sawetara wektu mengko. Awak dhewe mengko bakal dolanan saksenenge,” kandhaku kanthi manteb karo nyodorke driji kelingkingku ning ngarepe Riana. Dheweke mbales karo mesem.

Lan dina pungkasan sing tak eling yaitu esemane Riana dibarengi rambute sing dhawa kegawa angin, saya nggawe aku ra lila yen kudu adoh saka dheweke. “Aku bakal kangen karo bocah ayu kae,” batinku.

*****

Lamunku mandheg dening swara sing ra wis suwe tak kenal.

"Wes rampung nglamune, Ga?" Takon Arya. Aku gur ngewales nyawang dheweke, kanca cedhakku wiwit aku pindah ing kutha.

"Oh ya, piye perkembangan OSPEK e? Acarane bakal diwiwiti teung dina maneh lho, apa wes siap kabeh ?” Takon Arya maneh, karo lungguh ing jejerku.

Page 2: 85242 aku dan kamu

"Gur kurang nunggu duwite mudhun, lan ana sawetara kabutuhan sing durung dituku. Mahasiswa anyar ya uwis diwenehi pengarahan bab apa wae sing kudu dilakoni. Lha perkembangane fakultasmu dhewe kepiye ?”

"Padha lah karo fakultasmu. Wo iya, aku ana urusan awan iki. Aku lunga ndisek ya,” wangsulane Arya.

*****

Dina OSPEK diwiwiti. Macem-macem rupa anyar mahasiswa ngebaki fakultas. Aku sing kadaden ketua panitia, kudu ngawasi mlakune acara. Terlepas dari kata senioritas tapi tetep duwe wibawa, kuwi konsep OSPEK universitas taun iki.

Aku ngewiwiti inspeksiku awan iki. Mengamati bagaimana pendapat mahasiswa baru tentang fakultas. Dan aku melihatnya di sana. Di bawah pohon rindang di tepi lapangan, duduk bersama seorang laki-laki. Wajah wanita yang selalu kurindukan selama ini. Tapi aku tidak berani mendekat. Hanya melihat wajahnya saja aku sudah merasa senang.

"Arga udah nyampe rumah Kakek dengan selamat, Ma. Iya ga papa, nanti Arga sampaikan salam Mama buat Kakek. Hati-hati di jalan Ma. Iya iya ngerti. Dah, Ma," aku menjawab telponku sambil berjalan menuju rumah sederhana di depanku. Liburan ini, aku memang berniat untuk menenangkan diri di desa sekaligus menemukan kembali sisa kenangan masa lalu.

Sawetara dina aku ning desa lan dina iki dina pungkasan Beberapa hari aku tinggal di desa dan ini adalah hari terakhir aku di sini. Kenangan yang selama ini kucari, belum bisa kutemukan. Aku memberanikan diri bertanya pada Kakek.

"Kakek, Arga boleh tanya? Ehm, kakek tau Riana teman masa kecil Arga? Sekarang di mana ya? Kemarin Arga ke rumahnya tapi enggak ada orang," tanyaku kepada Kakek siang itu.

"Setahu Kakek, si Riana sekeluarga sudah lama pindah ke kota. Yah, sejak kamu pergi 8 tahun silam, Riana giat belajar untuk dapat beasiswa ke kota. Dan dia mendapatkannnya. Namun, karena tahun lalu Ayahnya juga harus pindah kerja ke kota jadi Riana sekeluarga akhirnya pindah. Memangnya ada pa to, Ga?” jawab Kakek. Aku hanya tersenyum menanggapi.

Ingatan itu tiba-tiba muncul. Dan aku hanya bisa tersenyum lega. Karena kenangan yang selama ini kucari akan segera kembali.

*****

Page 3: 85242 aku dan kamu

OSPEK telah selesai. Semua kegiatanku kembali menjadi normal. Tidak ada menginap di kampus, tidak ada marah-marah. Tapi ada satu yang hilang. Senyum manisnya yang selalu terngiang diotakku. Hingga siang ini aku kembali bertemu dengannya.

Perlahan aku mendekat, takut mengganggu yang pasti, karena dia sedang bersama seseorang. Teman laki-lakinya oh atau bukan? Kenapa mereka sangat dekat. Ada perasaan sesak ketika melihatnya. Setelah pemikiran singkat kuberanikan diri mendekat.

“Boleh saya duduk di sini?” aku memulai pembicaraan. Gadis itu mendongak. Terkesiap melihatku. Laki-laki di sampingnya mendadak tersenyum dan pergi meninggalkan kami berdua. Tak bisa dpungkiri aku merasa lega.

“Silakan… Arga,” jawab gadis itu lirih.

“Hai Riana. Lama tidak berjumpa. Bagaimana kabarmu?” aku memulai pembicaraan, lagi.

“Baik,” jawab Riana singkat. Ada keheningan yang menyusul kemudian.

“Jadi… kau datang ke kota untuk mencariku?” ucapku. Riana hanya diam.

“Ri, kau dengar aku?” tanyaku saat Riana hanya diam.

“Oh oh, iya. Aku mendengarmu, Arga,” jawab Riana gagap.

“Maafkan aku. Tapi saat ini ada yang harus kukatan padamu. Riana, maukah kau menjadi…. Ehm. Ya ampun aku tidak bisa mengatakan ini langsung kepadamu. Jadi baca saja surat ini. Berikan aku jawabannya nanti setelah kau yakin. Dah, aku pergi Riana,” ucapku malu sambil pergi berdiri meninggalkan Riana. Ya Tuhan.

*****

Malam mulai larut, aku menunggu jawaban Riana akan pesanku tadi siang dengan harap cemas. Sebuah dering ponsel mengagetkanku yang sedang termenung menatap langit.

Message from : Riana

Hi Arga. Terimakasih karena kau telah menungguku selama ini. Tapi saat ini aku belum bisa menjadi kekasihmu. Aku berjanji pada ayahku untuk tidak menjalin hubungan kasih hingga lulus kuliah nanti. Jadi maukah kau menungguku 4 tahun lagi? Itupun jika kau mau. Maafkan aku. Doaku selalu mengiringimu. Selamat malam.

Page 4: 85242 aku dan kamu

Pasti Riana, aku pasti menunggumu. Kudoakan kau yang terbaik, untuk saat ini dan untuk masa depan. Terimakasih karena kau sudah jujur akan perasaanmu. Selamat malam. Mimpi indah Riana.

Message delivered to : Riana